Zorgen voor jezelf

Het onderwerp zorgen voor jezelf vind ik fascinerend. Het is zo persoonlijk en tegelijkertijd zo universeel. De Engelse taal heeft een in mijn ogen prachtige term, namelijk ‘self-care’. En dat is de term die ik in dit blog zal hanteren.

Onlangs las ik deze uitspraak:

‘the day you stop racing, is the day you win the race’.

Ik dacht dat ik allang was gestopt met racen. Tijdens de 1e weken van de lockdown door Corona, toen de wereld opereerde in een aantal versnellingen lager, overviel me het besef dat ik wel nog altijd aan het racen was.

Ik hield er altijd een behoorlijk op tempo na. Elke minuut moest ten volle worden geleefd. Een minuut geen actie was een minuut niet geleefd. Mijn omgeving werd soms een beetje een moe van me. In die periode van mijn leven was self-care voor mij een nogal zweverig begrip waar ik vrij weinig mee had.

Dat veranderde toen ik in 2016 mijn 8e (!) hersenschudding opliep en dat bleek de hersenschudding te zijn die mijn leven volledig zou veranderen. Ik kwam terecht in een revalidatiecentrum waar mij verteld werd dat ik zou gaan leren mijn hersenen en mijn energie op een hele andere manier te gaan gebruiken omdat wat was, niet meer zou terugkomen.

Niet echt de boodschap waar ik op zat te wachten. Een lange periode van weerstand volgde. En ik liep steeds tegen hetzelfde aan: op mijn eigen manier verder gaan, lukte niet. Wat was volgens Einstein ook al weer de definitie van waanzin? Steeds hetzelfde blijven doen en een andere uitkomst verwachten.

Als ik dus een ander resultaat wilde, moest ik in elk geval een andere benadering gaan overwegen. En in die benadering moest ruimte gecreëerd worden voor, juist jullie raden het al, self-care. Nu klinkt dat misschien als een eenvoudig stappenplan. Dat was het zeker niet want ik vond het zo moeilijk om het beeld van mezelf over mezelf los te laten van ‘action lady’.

Een bekende klacht van mensen met NAH is prikkelgevoeligheid. Daarop ben ik geen uitzondering. Ik had allang geleerd dat ik veel minder licht/geluid/andere stimuli kon verdragen. Ik wist daarmee ook dat ik rust moest inbouwen in mijn dag en dat mijn dag veel minder activiteiten kon bevatten. Dat deed ik ook wel. Alleen in plaats van écht op te laden en mijn hersenen de rust te geven waar ze om vroegen, was ik vooral bezig met geïrriteerd zijn over het feit dat ik die rust en die stilte nodig had.

En toen kwam Corona. De wereld viel stil. Mijn wereld viel stil. En na een paar weken viel het me op dat ik nauwelijks zware hoofdpijnen had, dat ik nauwelijks brein-uitval had, dat mijn energieniveau behoorlijk constant was. Dat daarom ook mijn humeur een stuk constanter was. Eigenlijk was ik ook een leuker mens!

Het besef drong tot me door dat ik al die tijd toch steeds probeerde te leven alsof ik geen NAH had. Die self-care ligt helemaal niet in het feit dat ik een verplicht nummertje afdraai als ik ‘s ochtends mediteer of als ik balend en chagrijnig in een geluidsarme ruimte ga zitten. Want ik deed die dingen zodat ik zo veel mogelijk wel die ‘action lady’ kon blijven.

De essentie van self-care is het jezelf gunnen, het accepteren dat je er behoefte aan hebt. Of de reden nu medisch is of niet. Het was duidelijk dat daar voor mij nog wel een leerpunt zat.

Self-care ligt in de uitspraak waar ik dit blog mee begon:

‘the day you stop racing, is the day you win the race’

Namelijk: leef je leven in je eigen tempo, laat verwachtingen (van anderen) los en neem de ruimte om zo dicht mogelijk bij jezelf te blijven.

In plaats van zweverig vind ik self-care tegenwoordig hartstikke spannend.

Simone Vis
Ambassadeur Stichting HersenletselSupport