Welbestede tijd in tijden van afzondering

Ineens is daar een lege agenda, een onwennig gevoel.
Vanwege het coronavirus gaat onze vakantie onverwachts niet door. Gek eigenlijk om vrije tijd in te plannen en tegelijkertijd, nu ik ‘vrij’ thuis ben, er ook onrust is en dat ik de neiging heb op mijn tijd weer “nuttig en zinvol” in te vullen. Herkenbaar?
Ik heb nu in ieder geval wel de ruimte om mijn “vrije“ tijd te gebruiken voor het schrijven van deze blog.

De derde module van onze e-learning Met MAF meer mens gaat over tijd en prioriteit, waar besteed jij je tijd aan? Hoe toepasselijk om eens bij stil te staan nu we door de pandemie aan huis gebonden zijn.

Ineens is alles noodgedwongen anders.
Landen gaan op slot. Scholen, kantoren en steeds meer winkels sluiten hun deuren. We hebben geen keuze meer om gezellig met vrienden uit te gaan want ook de horecagelegenheden zijn dicht. We hoeven niet meer na te denken of we naar die belangrijke bijeenkomst gaan want die is afgelast. Ondertussen maken andere mensen zoals in de gezondheidszorg overuren.
Er zijn zorgen, er is angst, onzekerheid, eenzaamheid, we worden teruggeworpen op onszelf. We beseffen ineens dat we niet alles onder controle hebben.

Tegelijkertijd ontstaan er ook mooie initiatieven; mensen bieden spontaan hulp aan, er worden creatieve oplossingen gevonden, er ontstaat een andere manier van verbinden. Een crisis biedt ook weer kansen, het is zo cliché maar ook zo waar.

Terwijl ik dit schrijf besef ik me des te meer dat mensen met hersenletsel continue de effecten van een soort pandemie ervaren.

Ineens is alles noodgedwongen anders.

Als je niet meer de dingen kunt doen die je vroeger deed, verlang je vaak terug naar het oude vertrouwde. Tot het besef begint door te dringen dat alles anders is en dat je hebt te dealen met de veranderde situatie. Dat je noodgedwongen keuzes en afwegingen moet maken doordat niet alles meer kan. Als het mij zou overkomen zou ik in eerste instantie denk ik vreselijk gefrustreerd zijn over wat ik allemaal niet meer kan.

Tegelijkertijd ervaar ik bij een aantal mensen met hersenletsel, zoals bij mijn collega Ellis, een enorme veerkracht. Dat gaat zeker niet vanzelf. Met vallen en opstaan en vaak noodgedwongen worden keuzes gemaakt. Het maakt dat je nadenkt na zo’n ingrijpende gebeurtenis, waar je wel en niet tijd aan besteed, wat voor nu echt belangrijk is. Zodat tijd meer quality time wordt.

De afgelopen dagen heb ik door de gevolgen van het coronavirus, naast de impact en zorgen ook veel quality time ervaren. Door gewoon met onze zoons en hun vriendinnen, die onverwachts thuis zijn, lang na te tafelen en de tijd te nemen. Door op een andere manier contact te maken, of juist even stil te staan.
Doordat colleges, werk of bijeenkomsten uitvallen en voor velen afspraken niet doorgaan, kan er meer lege tijd ontstaan. Soms is dat noodgedwongen hele welbestede tijd.

Marja