Ervaringsverhalen NAH – Nieuwe vrienden

De waarde van een vriendschap wordt in mijn ogen bepaalt door de mate waarin ik mezelf kan zijn bij die ander. Niet op je woorden hoeven passen. Niet te hoeven voldoen aan… Gewoon mogen zijn zoals ik mij op dat moment voel.

Het klinkt vanzelfsprekend. Toch blijkt het in de praktijk een stuk lastiger te zijn. Ik heb het geluk dat ik een paar hele fijne vrienden in mijn leven heb mogen ontmoeten. Sommigen ken ik al meer dan mijn halve leven en anderen zijn later op mijn pad gekomen. En dan zijn er ook nog hele bijzondere vriendschappen geweest die een stukje hebben meegelopen op mijn levenspad. Tot onze wegen zich weer opsplitsten en ieder een andere richting op ging.

Wat zij allen gemeen hebben is dat hun aanwezigheid mij de kans heeft gegeven om mezelf beter te leren kennen. Ze zijn mij dan ook allen heel dierbaar. Ook degenen die een ander pad hebben genomen en ze daardoor uit het oog ben verloren.

Na mijn herseninfarct ben ik bijna lieve vrienden kwijt geraakt. Niet omdat zij er niet voor mij wilden zijn, integendeel. Ik was zelf degene die de deur steeds verder dicht trok. Ik kon niet meer delen. Mezelf zijn…? Ik wist gewoon niet meer hoe dat moest.

Een nieuwe vriendschap was er nodig om de deur weer naar buiten te kunnen openen en mezelf terug te vinden. Om voldoende vertrouwen te krijgen zodat ik mezelf weer durfde te laten zien. Deze nieuwe vriendschap had ik nooit zien aankomen. Want eerlijk gezegd hebben wij samen nooit een hechte relatie gehad en zag ik haar liever gaan dan staan. Hoe bijzonder is het dat juist zij voor mij nu zo dierbaar is geworden.

Ze kwam alles overheersend in mijn leven. Hoe hard ik ook probeerde om van haar af te komen, ze liet zich niet aan de kant schuiven. Het was voor mij ontzettend lastig om een relatie op te bouwen. Ik was ervan overtuigd dat ze mij zwakker maakte. En juist in deze lastige periode zocht ik naar kracht. Kracht om mijn tegenslagen te overwinnen.

Omdat ik haar niet meer langer kon negeren ben ik heel voorzichtig begonnen om toenadering te zoeken. En dat vond ik behoorlijk eng want ze maakte mij in het begin heel onzeker. Nooit had ik kunnen bedenken dat juist in deze vriendschap zoveel kracht verborgen lag.

Achteraf had ik het eigenlijk wel kunnen weten. Ik heb haar namelijk vaak bij anderen bewonderd. De kracht van kwetsbaarheid… Mijn kwetsbaarheid. Het was niet voldoende om haar aanwezigheid alleen maar te tolereren. Nu ik haar omarm hoef ik er niet meer tegen te vechten. We verschillen nog steeds wel eens van mening maar onze vriendschap wordt steeds sterker.

Wat een krachtbron als je gewoon weer mag zijn… Zijn wie ik ben. Zijn zoals ik mij van binnen voel.

Ellis