Ik kan echt genieten van alle jaargetijden. Maar de lente…. ja die geeft toch elke keer weer nieuwe frisse energie. Het eerste voorjaarszonnetje, zien hoe de natuur ontwaakt na een koude winter. Heerlijk vind ik dat.
Toen de eerste lentezon in ons huis scheen was één ding toch wel duidelijk geworden. Meerdere jaren hadden wij wel plannen om ons huis eens een flinke opknapbeurt te geven maar de daarvoor benodigde energie was ver te zoeken. Maar nu was het anders. Nu voelde ik zelf ook de lentekriebels van binnen en kon niet wachten om eindelijk aan de slag te gaan.
Uiteraard vragen dit soort extra activiteiten altijd enig planwerk. Na mijn CVA is een paar dagen flink doorpakken naast mijn normale werk geen optie meer. Dus alle voorbereidingen werden getroffen. Behang uitzoeken, een leuk kleurtje verf erbij, gereedschappen verzamelen en een schema opgesteld wanneer we wat gaan doen. Terwijl ik hiermee bezig was voelde het letterlijk én figuurlijk alsof ik een frisse start wilde gaan maken. Wat een genot.
Je ontkomt er bij dit soort grote klussen niet aan dat er een paar dagen komen waarin het complete chaos wordt in huis. Maar dat mag de pret niet drukken want wij hadden alles heel goed gepland. De eerste klus dag verliep voorspoedig. Al het oude was gestript en schoon gemaakt en we keken ’s avonds midden in de chaos moe maar voldaan om ons heen naar een kaal en kleurloos huis. We konden niet wachten om de volgende ochtend te gaan beginnen aan de klus waar we al zo lang naar uitkeken.
En toen werd ik wakker. Ik zat op de rand van mijn bed en wist meteen hoe laat het was…. Ondanks de goede planning en verdeling van mijn belastbaarheid had mijn lijf andere plannen vandaag. Een onaangekondigde snipperdag. Ik voelde de frustratie al opborrelen. Nee niet nu! Ik wil mijn lentekriebels voelen. Ik wil een frisse lentebries door mijn huis laten waaien. Met veel pijn en moeite ben ik naar beneden gegaan en plof op het enige vrije stukje van de bank. De goede moed van gisterenavond voelde opeens heel anders. Want daar zat ik. Midden in de chaos die nu opeens onoverkoombaar leek.
De chaos in mijn hoofd werd vele malen groter dan de rommel om mij heen. De frustraties van het moeten toegeven aan het onverwachte. Waarom niet ‘gewoon’ even kunnen doorpakken wanneer ik dit wil. Steeds maar moeten luisteren naar mijn lichaam. Waarom kan mijn lichaam heel soms ook niet even luisteren naar mijn hoofd. Al deze frustraties met bijbehorende emoties maakten van het heerlijke lentebriesje een ware voorjaarsstorm.
Je zou zeggen dat ik na al die jaren wel heb geleerd om geen energie meer te verspillen aan frustraties als alles weer anders gaat dan gepland. Toch duurt het altijd even voordat ik me hiervan bewust ben. Gelukkig ging de storm weer vrij snel liggen en kwamen er weer wat opklaringen in de chaos van mijn hoofd. We hebben samen de meubels weer terug gezet en heb me overgegeven aan dat wat is. Het lentezonnetje is gewoon blijven schijnen dus op naar het volgende vrije weekend.
En een weekje kamperen, al is het in eigen huis, brengt je ook al helemaal in de vakantiestemming. Toch?
Ellis
