Als anderen wel eens aan mij vragen hoe ik na mijn herseninfarct mijn nieuwe weg weer heb gevonden dan is het lastig om dit kort samen te vatten. Het is alsof je met je eigen rugzak op reis gaat met bestemming onbekend. En dat past eigenlijk niet meer in onze westerse cultuur waarin je van jongs af aan op weg wordt gestuurd om de geplaveide paden te gaan volgen.
Dit begint al op de lagere school waar aan de hand van toetsen wordt bepaald of jij voldoet aan de verwachtingspatronen. Zonder dat wij het in de gaten hebben voelen wij ons alleen nog maar veilig op bekende wegen of binnen de vastgestelde marges. Als je dan opeens geen keuze meer hebt en je door welke reden dan ook moet afwijken van deze uitgestippelde routes ontstaat er toch wel enige paniek.
In de eerste jaren na mijn herseninfarct heb ik lopen dwalen. Zoekend naar houvast. Maar hoe meer ik ging zoeken des te verder raakte ik weg van mezelf. Er werden in de revalidatieperiode paden uitgezet. Goedbedoelde en zo egaal mogelijk aangelegde paden. En ja, ik ben ze gaan belopen. Maar ik kon de weg naar huis niet vinden. Ondanks al die lieve mooie mensen die mij langs de hele route stonden aan te moedigen, het was niet mijn eigen pad….
Pas toen ik het aandurfde om zonder routebeschrijving gewoon te gaan lopen, stap voor stap zonder te weten waar naartoe, heb ik mijn weg weer gevonden. En wat heb ik tot nu toe prachtige dingen mogen zien op dit onbekende pad. Nieuwe inspirerende mensen mogen ontmoeten. En mezelf op een hele andere manier opnieuw leren kennen.
2016 was een jaar vol mooie en bijzondere momenten. Mijn collega en ik bleken op hetzelfde pad te wandelen. En al wandelend zijn wij samen ons hart gaan volgen en dit resulteerde in het winnen van de Hersenbokaal. Daarnaast heb ik de kans gekregen om deel te nemen aan een nieuwe cursus Ervaringsdeskundige NAH. Hierin bewandel je de route van ervaring naar ervaringskunde. Wat een prachtige reis was dit.
Kun je herstellen zonder te genezen? Ja dat kan zeker. Deze opleiding kon niet op een beter moment komen. Het gaf mij de mogelijkheid om een ‘nieuwe taal’ te leren. Een taal die het mogelijk maakte om mijn eigen ervaringen en herstelverhalen te kunnen lezen en begrijpen. Ik zie en herken mijn valkuilen nu veel beter. Want denk maar niet dat deze nu opeens zijn verdwenen. Ik ben niet ‘genezen’ van mijn beperkingen maar ik voel me wel weer compleet.
Als ik destijds op de bekende paden was blijven lopen dan had ik nooit de weg naar mezelf terug kunnen vinden. Was het eng om het bekende los te laten? Absoluut! En ik ben in meerdere valkuilen gevallen maar ik had deze reis voor geen goud willen missen. 2016, dank je wel je was fantastisch.
En nu doe ik mijn rugtas weer op en ga op pad met onbekende bestemming genaamd 2017.
