Balanceren tussen belasting en belastbaarheid blijft voor veel mensen een zoektocht. Voor mensen met niet aangeboren hersenletsel vaak met een wankel en deels onvoorspelbaar evenwicht als resultaat. De laatste weken is dit ‘evenwicht’ meer wankel dan normaal. Na de eerste verontrustende berichten ver bij ons vandaan, kwam de realiteit van de Corona crisis steeds dichterbij. Het duurde maar even en toen was de lockdown ook voor ons een feit. De wereld is langzaam tot stilstand gekomen…
Ondanks de zorgen en verdriet over de vele zieken, overledenen, de enorme druk op het zorgsysteem en onzekerheden over je eigen toekomst, is er tegelijkertijd ook iets anders zichtbaar geworden. Van de ene op de andere dag gaat het leven niet meer zoals het altijd ging. Alles moet worden aangepast. Hoe wij werken, wonen, leren, boodschappen doen, onze sociale contacten onderhouden en ga zo maar door.
Ik herken dit gevoel van jezelf en de wereld om je heen opnieuw moeten uitvinden maar al te goed. Na mijn hersenletsel heb ik mij lange tijd een vreemde in mijn lijf gevoeld en ook de wereld om mij heen was zo compleet anders dan daarvoor.
Nu in de Coronatijd, als ik ’s morgens buiten zit met mijn kopje koffie in mijn kleine stadstuin, hoor en voel ik dat de wereld stiller is geworden. Ik ervaar nu veel minder prikkels. Het lijkt ook net alsof de wereld in een lagere versnelling draait. Op de één of andere manier kan ik dit tempo beter ‘bijbenen’. Ik hoef minder hard mijn best te doen om toch volwaardig deel te kunnen nemen aan de maatschappij.
Tegelijkertijd staat dit in groot contrast met diegene die nog kinderen thuis hebben. Zij moeten hun huis en leefomgeving volledig herinrichten. Hoe organiseer je werk, privé en school binnen 4 muren waarbij je ook nog eens ongevraagd promotie hebt gekregen tot leerkracht. Ik heb veel bewondering voor de creativiteit en doorzettingsvermogen van deze groep. Dit is voor iedereen een enorme uitdaging en al helemaal als je ook nog moet dealen met de gevolgen van hersenletsel.
Wie ben ik nu, wat kan ik nog en wie wil ik zijn
Mensen die een ontwrichtende gebeurtenis meemaken zoals niet aangeboren hersenletsel, hebben ook geen andere keuze en moeten zichzelf weer opnieuw gaan “uitvinden”. Wie ben ik nu, wat kan ik nog en wie wil ik zijn. Om vervolgens, net als in deze Corona crisis, met enorm veel veerkracht op zoek te gaan naar een nieuw en passend ‘evenwicht’.
Opeens blijken dingen tóch te kunnen terwijl velen voorheen overtuigd waren dat het zo niet kon. Al dat reizen blijkt veel minder noodzakelijk dan we dachten. Je hoort steeds vaker; “Eigenlijk helemaal niet zo gek om straks ook vaker bijeenkomsten online te blijven doen.” En files? Ik heb ze niet meer voorbij horen komen op de radio.
Krijg je een taak niet op tijd af dan is dit in de meeste gevallen helemaal geen probleem want er is een algemeen besef ontstaan dat iedereen zijn best doet binnen deze bijzondere omstandigheden.
Hoe mooi zou het zijn als wij dit algemene besef ook straks blijven vasthouden en wat vaker op deze wijze naar de dingen en mensen blijven kijken. Dat we voldoende ‘bewegingsruimte’ blijven geven én nemen zodat ieder zijn eigen evenwicht kan houden. Want doen wij niet allemaal ons best, ieder binnen zijn eigen kunnen?
Ellis
